คุณมันก็แค่ไอ้ระยำที่แยกความฝันกับความจริงไม่ออกเท่านั้นเอง
- The otherness
เวลาที่หลุดมาอยู่ตรงกลางมันเป็นเรื่องลำบากเสมอ
ตรงกลางระหว่างตั้งใจกับไม่ตั้งใจ
ขยันกับไม่ขยัน
หลับกับตื่น
รวมถึง
ชอบหรือไม่ชอบ
- ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ความรู้สึกรุนแรงนั้นหายไป ไม่ว่าจะด้วยเวลา หรือระยะทาง หรือการตระหนักรู้
- ทุกๆเสี้ยว 3 วินาที 5000 เซลล์ของเราจะแตกดับลง หรือระหว่างทางการแตกดับนั้น มันได้นำพาความรู้สึกบางอย่างดับลงไไปด้วย
- ไม่อาจแน่ใจได้เลยว่าทุกๆครั้งที่พบเธอแล้วมุมปากมันกระตุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้นี่เกิดจากการได้เจอ "เธอ" "ตัวตนของเธอ" "องค์ประกอบความเป็น" บางส่วน หรือทุกอย่างกันแน่
- อันที่จริงฉันเองก็ได้จมลงสู่ทะเลอันกว้างใหญ่นั่นเมื่อห้าปีที่แล้ว อันที่จริงตอนนี้ฉันก็เป็นเศษซากที่ถูกนำมาแปะติดกันอย่างลวกๆ เพื่อให้ดำรงอยู่ได้ซึ่งตัวตนของตัวเองเท่านั้น
- เป็นครั้งแรกหรือเปล่านะ ที่เห็นรอยยิ้มของใครสักคนแล้วต้องหลบ เพียงเพราะหากเพ่งมองต่อไป ตัวตนอาจจะถูกความรู้สึกบางอย่างสั่นคลอนได้
- น่าแปลกที่ไม่เคยมีผีเสื้อผ่านเข้ามาในชีวิตแบบนั้น หรือมันอาจถูกเปรียบเปรยด้วยอย่างอื่น
- สภาวะทางสังคมทำให้ความรู้สึกถูกบิดเบือน ด้วยคำว่า เหมาะสม ถูกต้อง ความเคยชิน การยอมรับ คุณค่า จนการสัมผัสถึงความรู้สึกจริงๆกลายเป็นเรื่องยากขึ้นทุกที บางทีความรู้สึกทั้งหมดอาจจะไม่ใช่ความรู้สึก หากแต่เป็นการกบฏทางความคิดจนหล่อหลอมให้เกิดความรู้สึกขึ้นมาก็เป็นได้
- วันนึงที่เราสามารถแยกความฝันกับความจริงออกอย่างชัดเจน วันนั้นแหล่ะ คือวันที่ตัวตนของเราได้ตายไปครึ่งหนึ่งแล้ว
เรายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่านะ ?
แรงบันดาลใจบทความ จากหนังสือเล่มข้างต้น
