ไฮ คุณ
ไม่คิดเลยวว่าเราจะได้เจอกันอีก ฉันย้อนกลับไปอ่านตัวหนังสือเดิมๆของคุณ มีช่างบาดเจ็บและเปี่ยมชุ่มไปด้วยความรู้สึก
โอ ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าคิดถึงคุณมากแค่ไหน ความมหัศจรรย์ของคุณ ความละเอียดอ่อน ละเมียดละไมในการใช้ชีวิต
มันเป็นเพราะชีวิตทำให้เราหยาบกร้านขึ้นจริงๆ หรือเราแค่เป็นตัวเราที่ทอดทิ้งตัวเอง?
ให้ตายสิ สุดท้ายเราก็ไม่ได้เจอกันในสภาพชิลล์ อากาศกลางคืนลมเย็นแสนโรแมนติก
ทุกครั้งที่เราเจอกันคือตอนที่ฉันมีเรื่อง "ยุ่งเหยิง" ในหัว ไม่ค่อยจะดำเนินความคิดอย่างเรียบง่ายเลย
เฮ้ แต่ฉันเป็นนั้นเสียจน ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าฉันเคยเป็นแบบอื่นไหม ?
ส่วนคุณที่ทิ้งฉันไป ไม่สิ ที่ฉันขอให้จากไป เพื่อเข้าหาค่านิยมของสังคมที่เรารัก อันที่จริงฉันไม่รู้ว่าคุณกลับมาได้ หรือฉันแค่เลียนแบบคุณเก่งขึ้นเฉยๆ
เฮ้ย แต่มีอะไรจะบอก
ฉันรักคุณนะ
มันไม่ได้ดีขึ้น ฉันและคุณผ่านเหตุการณ์อันเลวร้าย หรือที่เราเห็นพ้องต้องกันว่าเลวร้าย บดขยี้หัวใจมาเหมือนกัน เกลียดความทรงจำเหล่านั้นจนลบมันไปจากสมองได้เหมือนกัน
แต่เวลาช่วยเราไว้ เรื่องราวใหม่ๆที่เราหามาเติมเต็มช่วยเราไว้ ยาเสพติดที่ชื่อว่าความรักช่วยเราไว้ และ ทาดา
คุณไม่ได้ตายในอายุ 25 อยากที่คุณวางไว้
เชือกม้วนนั้นที่ไม่รู้ว่าเวิร์คไหมมันไม่ถูกใช้
คนที่คุณคิดว่าไว้ใจได้ในชีวิตก็ไว้ใจได้ แต่ไม่สามารถเป็นที่พึ่งพาทางจิตใจได้ ข้อนี้คุณต้องจำให้แม่น และตอกย้ำเข้าไปในหัวใจ ห้ามเปิดใจให้คนเหล่านั้น หากไม่อยากรู้สึกโดดเดี่ยวอีก
เพียงแค่ยอมรับความจริงบางอย่างว่าบางคนจะไม่มีวันเข้าใจเราตลอดไป มันก็สดชื่นอย่าง
บอกไม่ถูก
เห้ยมันจริงนะ
เพียงแค่ตั้งการ์ดและระยะอย่างเหมาะสม
หยุดคาดหวังให้คนที่พร่ำบอกว่า "รู้จักเราดีที่สุด" รู้จักเราจริงๆ - อ่า บางอย่างมันก็แค่เรื่องโกหกตัวเองที่คนพูดเข้าใจไปเองแบบนั้นน่ะ
โอ้ มันสบายใจมากขึ้นจริงๆ
คุณรู้ไหม ชอบมีคนถามว่าหายไปจาก track ของสังคมแล้วเราได้อะไร
ได้เรียนรู้การวางใจให้สงบ เรียนรู้การคาดหวังอย่างเหมาะสม และเรียนรู้ที่จะบาลานซ์ความเป็นจริง
แต่ถามว่าทำได้ดีไหม ? ก็ไม่หรอก
แต่เราไม่กลัวความอยากตายแล้ว
ต่อให้เราอึดอัด โกรธแค้น อยากปาระเบิดใส่ใครมากแค่ไหน เศร้าแค่ไหน เจ็บปวดแค่ไหน
เราไม่ต้องกลัวความอยากตายแล้ว เดี๋ยววันนึงมันก็มาถึง ก็ทำนู่นทำนี่ไป
เหมือนรอรถไฟไทย
เดี๋ยวมันก็จะมาถึงอย่างแน่นอน ไม่ต้องรีบเร่งอะไรเลย ชมวิวโทรมๆ คุยกับเพื่อนเก่า หาคนที่จะรักเราได้ หาเวลาชอบตัวเอง ทำสิ่งที่ตัวเองชอบ เฝ้าดูตัวเองใช้ชีวิตอย่างเจ็บปวดและสีสันแสบตาบ้าง
คุณ ขอบคุณที่ตั้งใจจะตายเป็นอย่างมากในวันนั้น
เราสนุกกับชีวิตมากขึ้น เราค่อยๆกอบกำเอาความอยากมีชีวิตกลับคืนมาได้
เห้ย ไม่ใช่ว่าอีกไม่ถึงปีพวกเขาจะเจอเราในสภาพอื่น และบทความนี้ถูกตีพิมพ์ในหนังสือ-อะไรนะ หนังสือที่ระลึกงานศพเหรอ
นั่นก็ไม่เป็นไรอยู่ดี เพราะฉันก็ได้ใช้ชีวิตที่อยากใช้แล้ว ฉันลองเป็นสิ่งที่อยากเป็นแล้ว ฉันได้เคยมีความสุข มีคนที่รักฉันในหลายๆแบบแล้ว
ชีวิตมันไม่ได้สวยงามเลยคุณ แต่เพราะงั้นมันเลยมีเสน่ห์เหลือเกินที่จะอยู่ต่อไป
อย่าลืมมองเสน่ห์ตรงนั้นต่อไปนะคุณ
เราทุกคนก็แค่รอรถไฟเท่านั้นแหละ
รักคุณว่ะ :)
ปล.ขอโทษที่ภาษาไม่สละสลวยเลย อารมณ์ไฟลนก้นตอนนี้มันไม่เอื้อให้เพ้อเยอะแหละนะคุณ ฮ่าฮ่า
21/11/2565 / พ้นคุณที่อยากตายในวันเกิดตัวเองมา 2 ปี
