อ่านหัวข้อแล้วอาจงง เรื่องมันไม่มีอะไร
เราหมายถึงอันดับที่เรียนตอนเอนท์/แอด/รับตรง บลาๆ
อันดับหนึ่งในใจคงคิดกันมาดีอยู่แล้ว
แล้วอันดับ 2 3 ยิ่งไปกว่านั้นคืออันดับ "สุดท้าย"
ตอนเลือกควรใช้หลักคล้ายๆกับการเลือกอันดับแรก
ของเราคือ ถ้าไปอยู่แล้วโอเค ชอบ (แต่น้อยกว่า 1)
ไม่ใช่จะให้เผื่อใจพลาดตั้งแต่ต้น แต่เป็นการเลือก"แผนสำรอง"อย่างรอบคอบ
ถ้าแผนสำรองเป็นแผนที่เราเลือกใช้แล้วชีวิตพัง อยู่ไม่ได้ ตายแน่เลย (เว่อร์ไป) อย่าใส่
อย่าใส่อันดับท้ายๆส่งๆเพราะเห็นว่ามันคะแนนต่ำดี
อย่าใส่อันดับท้ายๆง่ายๆเพราะคิดว่าถ้าเลือกแบบนี้ไงๆก็ติด
ไม่ใช่ว่าให้ยึดติดกับสถาบันหรืออะไรแบบนั้น
เพราะเรานี่แหล่ะตัวไม่ยึดเลย เน้นแค่คณะ กับภาพรวมที่ผ่านมาของมหาลัยนั้นโอเค(บางที่เพิ่งเปิด หรือคณะที่เราจะเข้าไม่เวิร์คจริๆก็ต้องยอมรับ)
ถ้าจะพูดให้เป็นรูปธรรมขึ้นมาอีก
คือการเลือกที่เรียนต่างจังหวัด
ไม่ว่าจะออกมาจากจังหวัดอื่นหรือกทม.
แต่เด็กกทม.ที่ไม่ชินกับการปรับตัวอาจจะมีปัญหาเยอะสุด
เพราะสภาพสังคมของเรา(เด็กกทม.)แตกต่างกัน
ไม่ใช่เรื่องสปีดการเดินเร็วของคน
ไม่ใช่ความใจดีของคุณป้าข้างทางที่อยู่ๆก็ชวนคุย
ไม่ใช่เนินขึ้นๆลงๆของพื้นที่
ไม่ใช่ฉากที่เป็นภูเขา แทนที่จะเป็นตึกสูงมากมายเรียงราย
ไม่ใช่การคมนาคมที่ไม่มีbts
ไม่ใช่แฟชั่นกางเกงวอร์ม
มันคือทุกอย่างในนั้น
เราอยู่ได้มั้ยชีวิตที่ไกลจากภาพเดิมๆ ไกลจากครอบครัว ไกลจากเพื่อนเก่าๆ ไกลจากที่เก่าๆ
มีกำลังใจจะไปขนาดไหน
มีเพื่อนหลายๆคนที่ไม่เคยไกลบ้านมาก่อน แต่อยากมาเรียน มีกำลังใจจะสู้ในที่ใหม่แห่งนี้
เขาก็โฮมซิคกัน แต่สุดท้ายก็ผ่านมันไปได้ และใช้ชีวิตต่อไปอย่างสนุกสนาน
มีเพื่อนหลายๆคนที่ไม่ไกลบ้าน ไม่ได้อยากมาเรียนเท่าไหร่ ที่นี่มันอันดับสุดท้าย
เขาก็โฮมซิค ต่อต้านทุกอย่างในนั้น เบื่อ ไม่อยากอยู่ และยังไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตต่อยังไง
คนเราสามารถมีข้ออ้างได้ร้อยแปดพันเก้า เราด่าได้หมดแหล่ะ ถ้าคิดจะด่า
แต่ถ้าเรายืนอยู่บนหลักเหตุและผลง่ายๆ เราจะเข้าใจตัวเอง
มันยากที่จะเปลี่ยนคนอื่น และเปลี่ยนตัวเองก็ไม่ได้ง่ายเลย
ยิ่งเราปล่อยให้ตัวเองจมลงไปในความรู้สึกดำมืด ที่เราสร้างขึ้นมาเอง...
..มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นเรื่องดีๆในสภาพแวดล้อมนั้น ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นภาพรวม
ที่พร่ำเพ้อทั้งหมดนั่นก็แค่อยากจะบอกให้คิดก่อนเลือก หาข้อมูลก่อนเลือก
ถามตัวเองก่อนเลือก
พ่อแม่ผู้ปกครองคนเลี้ยงเรามาเป็นคนที่สำคัญมากก็จริง
แต่เขาก็รู้แน่นอนว่าเขาอยู่กับเราทั้งชีวิตไม่ได้
เขาบังคับเราฝันไม่ได้
เขาบังคับเรามีความสุขไม่ได้
มันไม่เคยง่ายหรอก กับเรื่องพวกนี้
แต่ทำไมไม่ลองสู้ไปให่สุดดูล่ะ ทำไมไม่เลือกสิ่งที่ดีที่สุดไปล่ะ
ทำตามทางที่คนอื่นชี้ มันอาจจะดีก็ได้
แต่อยู่กับมันอย่างมีความสุขได้หรือเปล่า
...มหาวิทยาลัยไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง
มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นทางนึงของชีวิตผู้ใหญ่เท่านั้น
แต่เพราะมันเป็นจุดเริ่มต้นนั่นแหล่ะ
เราเลยต้องทำให้ตัวเองมีสิทธิ์เลือก และเลือกที่ๆเหมาะกับเราได้...
ให้ความสำคัญกับที่ 2 3 4 เถอะนะ
